Na zeszłorocznej debacie o demokracji (21 kwietnia 2009) pewien pan z „Jednoosobowej Partii Liberalnej” postawił tezę dość kontrowersyjną jak na środowisko domagające się innego systemu finansowania (kilkukrotnie niższych progów) dla partii politycznych. Otóż stwierdził on że w wielu takich środowiskach politycznych nie ma pewnej krytycznej ilości zdeterminowanych osób po osiągnięciu której partia jest tak duża że jest w stanie zdobyć władzę.
Nie macie 100 zdeterminowanych osób- powiedział to w twarz siedzących wokół niego przedstawicieli różnych pozaparlamentarnych ruchów politycznych. Czy się mylił? Moim zdaniem- niespecjalnie. Zaprotestowała pani z partii antyklerykalnej- mówiła że mają 100 bardzo zdeterminowanych działaczy, ale brak im pieniędzy na dotarcie do wyborców, a cenzura w mainstreamowych mediach (de facto katolickich) ich nie przepuści. Ale pozostali przedstawiciele mniejszych partii może się oburzyli, ale niespecjalnie się do owego stwierdzenia odnieśli.
Pan liberał kontynuował dalej: Polacy tak naprawdę są zadowoleni, im jest dobrze, dopóki się ewidentnie źle nie dzieje. Zaś do działalności publicznej niemalże nikt się nie garnie.
Ludzie są.
Są pasywni, powiedziano na tym spotkaniu że są ignorantami, a nawet przywołano rdzeń słowa idiota (pierwotnie oznaczało ono osobę nieinteresującą się sprawami demokracji). Mogą narzekać że źle się dzieje, że są okradani przez polityków, ale by samemu zrobić coś przeciw temu- co to to nie. Nie oni.
W efekcie aktywnych politycznie liberałów jest niewielu. Zaś ta aktywność cierpi na tym czy liberał zachce poświęcić swój czas wolny na jakieśtam spotkanie zamiast oddać się swojemu hobby czy innym rozrywkom. Środowisko to jest tak niewielkie że nie ma komu nagrać liberalne spotkania na wideo, gdy jak zwykle jakiś młody wiekiem aktywista zawiedzie z doniesieniem kamery której, jak przyznaje, nawet nie umie obsługiwać.
Ileżto przedsiębiorców narzeka na przepisy ograniczające swobodę gospodarczą. Gdy przychodzi do frekwencji na konferencji o liberalizmie gospodarczym po 1989 roku, to jest ledwie kilka osób na sali. Znów nie ma nawet komu nagrać ostatniej z debat. Nie wspominając już o szerszej politycznej aktywności takich środowisk, co kosztuje jeszcze więcej trudu niż poświęcenie kilku godzin przyjemności by uczestniczyć w konferencji.
Narzekać bardzo łatwo. Rozumiem że ludziom nie chce się robić rzeczy za darmo, i stąd uwiąd polskiej polityki pozaparlamentarnej. Obecnie, w 2010 roku sytuacja zmieniła się tak dalece, że z trudem można ogarnąć liberalną publicystykę na blogosferze. Także dzięki niepowodzeniu rządu PO liberałowie nagle poczuli wiatr w skrzydła. Ale czy będzie on na tyle silny by wreszcie ukonstytuował się jakikolwiek ruch polityczny?
(af)
